Վերջերս ես հասկացա մի կարևոր բան, որ այս կյանքում մենք ոչ ոքի պետք չենք, բացառությամբ մեր մայրերի և երեխաների: Եվ նույնիսկ այդ դեպքում ոչ բոլոր դեպքերում: Երբեմն լինում է հակառակը: Ես երբեք առանձնապես երջանիկ չեմ եղել: Միշտ մենակ եմ եղել։ Անընդհատ հետապնդել եմ ո ւրվական երջանկությունը՝ բնակարանի և մեքենայի տեսքով:
Շատ եմ աշխատել մի քանի աշխատատեղերում: Որոշակի գումար խնայեցի ու սկզբում բնակարան գնեցի, հետո մեքենա։Հետո մի երիտասարդ սկսեց մոտենալ ինձ։ Եվ ես որոշեցի ամուսնանալ նրա հետ: Ոչ, ես երբեք չեմ սիրել նրան: Մենք պարզապես հարմարավետ էինք զգում՝ չնայած տարիքային տարբերությանը։ Ես նրանից չորս տարով մեծ էի, չնայած դա նկատելի չէր։
Մենք ապրում էինք իմ բնակարանում։ Նա գյուղից էր, քաղաքում սեփական բնակարան չուներ։ Մենք երկար ժամանակ երեխաներ չունեինք: Հետո հայտնվեց մեր դուստրը: Այդ ժամանակ ես ու ամուսինս սկսեցինք մեր առաջին կռի վները։Այսպիսով, նա պարզապես վա խեցրեց ինձ այն փաստով, որ իր համար դժվար է այդպես ապրել: Երեխան լա ց է լինում,
ես անընդհատ վա տ տրամադրություն ունեմ, իսկ նա աշխատում է ու հոգնում։ Երբ նա դադարեց ինձ միայն բառերով վա խեցնել և մի անգամ հավաքեց իրերը, ես ասացի, որ չփ ոշմանի։ Նա կարծես հանգստաց ավ, մնաց տանը։ Նա գրեթե մեկ ամիս լավ էր։ Հետո նորից սկսեց ինձ վա խեցնել նրանով, որ ինքը գնալու է։ Այստեղ նյա րդերս խ ափանվեցին։ Մինչ նա զո ւգարանում էր, ես հավաքեցի նրա բոլոր իրերը և դրեցի մուտքի դռան մոտ:4
Նա շ ոկի մեջ էր։ Նա դուրս եկավ տանից և ասաց, որ մտածեմ իմ արարքի մասին։ Ես իրերը դուրս շպրտեցի ութերորդ հարկի պատշգամբից իր հետևից։ Կախարդական տեսարան էր։ Բոլոր հարևանները զարմացած էին, բայց ինձ չի հետաքրքրում։ Ես նրան երբեք չեմ սիրել, միայն համբերել եմ։ Նա ապրում էր իմ տարածքում, քիչ էր վաստակում։ Թող նա իր երջանկությունն այլ տեղ փնտրի:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց ՝ https://news52post.com -ը:
