Թամարան, անցնելով ձյան միջով, քայլում էր ամուսնու գե րեզմանի մոտ։ Նա նայում էր ամուսնու դիմանկարին ։ Նրա աչքերը տխուր էին, իսկ բերանի անկյունները մի քիչ բարձր էին, կարծես մի քիչ էլ ժպտում էր ։ Գե րեզմանի վրա թարմ մեխակներ էին դրված։ Դա տարօրինակ էր, սովորաբար ամուսնու ծնողները միշտ զանգահարում են և խնդրում միասին գնալ գե րեզմանոց:
Թեև, գուցե, դա նրա ընկերներն են բերել: Ավելի ուշ մոտեց ավ մի երիտասարդ աղջիկ մի փոքր երեխայի հետ. — Թամարա, Բարև Ձեզ: Ներեցեք, բայց ես Ձեր ամուսնու սիրուհին եմ: Մենք բաժանվել ենք այս սա րսափելի վթ արից առաջ, որում նա զ ոհվեց ։ Երեխայի մասին նա չգիտեր։ Սա նրա երեխան է, նա հոր անունն է կրում, նա 2 տարեկան է: Հավատացեք, նա սիրում էր միայն Ձեզ
— Ինչ… Բայց ինչպես եք թույլ տալիս Ձեզ նման բան ասել: — Թամարա, լսեք ինձ, խնդրում եմ: Վերցրեք իմ տղային, ինձ կարճ ժամանակ է մնացել, բժ իշկները ասել են մի քանի ամիս: Ես այլևս չգիտեմ, թե ում դիմեմ։ Թամարան վա խեցա վ, խառը զգացողություններ ուներ ։ Նա իմացա վ, որ իր ամուսինը դ ավաճանել է: Այդ պատճառով ուղղակի փախավ գերե զմանոցից,
նստեց մեքենան ու գնաց տուն ։ Մեկ ամիս անց նրան զանգահարեց մի ծեր կին և դո ղացող ձայնով հայտնեց, որ ամուսնու սիրուհին մ ահացել է ։ Այդ կինը նրա մայրն էր և խնդրում էր գալ փոքրիկ տղայի հետևից ։ Թամարան մտածեց, որ երեխան մե ղավոր չէ: Թամարան գանց, նա հավաքեց երեխայի իրերը, փաստաթղթերը և տարավ տուն ։
Սկզբում դժվար էր լինել այդ երեխայի կողքին: Մի անգամ նա թափեց շիլան: Թամարան բարկացա վ, սկսեց գո ռալ ։ Իսկ փոքրիկը մոտեցա վ նրան, աչքերից արցո ւնքներ թ ափեցին. — Մի գո ռա, մայրիկ, — ասաց տղան: Թամարան վերցրեց և ամուր գրկեց երեխային։ Օտար երեխաներ չկան։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց ՝ https://news52post.com -ը:
