Սեդան տխուր նայում էր երթուղայինի պատուհանից։ Պատուհանից այն կողմ անձրևը երգում էր իր գարնանային մեղեդին ՝ արթնացնելով կանաչը: Սեդային թվաց, թե հոգին անձրևի հետ միասին լաց է լինում։ Տարբեր մտքեր էին պտտվում նրա գլխում, նա ծանր հառաչեց և ընկղմվեց հիշողությունների մեջ: Սեդան ընտանիքի միակ ու երկար սպասված երեխան էր: Ծնողները ամբողջ սերը նվիրեցին իրենց Սեդային: Դպրոցական ընկերները նախանձում էին աղջկան, քանի որ ծնողները նրան երբեք չեն նախատել։ Իսկ պա տժի մասին խոսք լինել չէր կարող։ Մայրը երգում էր. Նա լավ, հստակ ձայն ուներ:
Նա հաճախ էր ելույթ ունենում տեղի մշակութային կենտրոնում։ Հայրը շնորհաշատ էր, նա հաճույքով մանկական օրորոցներ, ճոճանակներ և այլ խաղալիքներ էր պատրաստում: Մարդիկ գալիս էին նրա մոտ՝ պատվիրելու սայլեր, աթոռներ, կենցաղային տարբեր ապրանքներ։ Ծնողները երազում էին իրենց երեխային լավ կրթություն տալ: Երբ աղջիկը ավարտեց մանկավարժական ինստիտուտը, ծնողների հպարտությունը սահմաններ չուներ: «Դու մեր խելացի աղջիկն ես», — ժպտում էր հայրը, մայրը սիրով շոյում էր դստեր գլուխն ու ամուր գրկում: Բայց մի ակնթարթում ամեն ինչ գլխիվայր շուռ եկավ:
Մայրիկը մա հացավ անսպասելիորեն: Առավոտյան նա իրեն վատ զգաց. նրան տեղափոխեցին հի վանդանոց, երեկոյան այլևս չկար։ Սեդան չէր կարողանում հավատալ տեղի ունեցածին. ինչպե՞ս կարող էր դա լինել: Ուրախ, ուրախ մայրը երգում է, եփում է անուշաբույր բորշչ, և հանկարծ.. : Մոր հու ղար կավորությունից հետո Սեդան երկար ժամանակ չկարողացավ ապա քինվել: Նա ամբողջ օրը լ աց էր լինում իր սենյակում։ Հայրը փակվեց իր մեջ։ Նա կարծես քարացավ, և վի շտը ծանր քարի պես մխրճվեց նրա հոգում։ Եվ մխիթարություն գտավ աշխատանքում.
Ամբողջ օրը աշխատում էր, նույնիսկ ճաշելու չէր գալիս: Գիշերները Սեդան լ աց էր լինում, նա շատ էր ուզում երազում տեսնել մորը։ Նրանք ապրւմ էին տխուր, հետո Սեդան ամուսնացավ: Որոշ ժամանակ անց Սեդան հասկացավ, որ երեխայի է սպասում։ Ժամանակ առ ժամանակ զանգում էր հորը։ Վերջերս նա սկսել էր շատ հաճախ հի վանդանալ։ Շուտով ծնվեց առաջնեկը։ Բոլորը միասին որոշեցին նրան Բոգդան անվանել։ Հայրիկը մենակ չի եկել մկրտությանը. Նրա հետ էր բու ժքույրը ՝ Լյուսին: Նրանք եկան թևանցուկ: Հայրը երջանիկ տեսք ուներ: Մաշն հիշեց մայրիկին:
Երբ հյուրերը բաժանվեցին և հեռացան, նա դառնորեն լ աց եղավ լոգարանում։ -Ինչպե՞ս կարող էր: Ինչպե՞ս փոխեց մայրիկին ուրիշ կնոջ հետ: — նա սրբեց արցունքները և հիշեց մորաքույր Լյուդմիլայի խոսքերը. «Մի դա տիր քո հորը, նրա համար դժ վար է մենակ լինելը: Լավ է, որ այս կինը ՝ Լյուսին, հոգ կտանի նրա մասին, կխոսի և կմխիթարի նրան: Դու չափահաս ես, պետք է հասկանաս, որ հայրդ կնոջ կարիք ունի: «Դե, թող ապրի ինչպես ուզում է», — Մաշենկան որոշեց այլևս չշփվել հոր հետ:
Նա այլեւս գյուղ չեկավ և ոչ մի անգամ չզանգեց հորը: Հոր զանգերին չէր պատասխանում: Եվ ահա առավոտյան արթնացավ հեռախոսազանգից, մորաքույր Լյուդմիլան հայտնեց, որ գիշերը հայրը մա հացել է: Նա դուրս վազեց տանից: «Ի՜նչ հիմար էգոիստ եմ ես։ Իմ ամենաթանկ մարդուն աջակցելու փոխարեն, ես երես թեքեցի նրանից։ Նա սպասում էր ինձ, ուզում էր ջերմություն, ուզում էր, որ ես պարզապես լսեի իրեն, իսկ ես… Ներիր ինձ, հայրի՛կ»։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն
